Vijf jaar geleden, op 26 december 2014, ben ik dit blog begonnen. Ik had geen idee dat ik mijn 1e lustrum zou gaan halen. Zólang kon het netjes afhandelen van de aardbevingsschade toch niet duren, dacht ik nog naïef. Ik weet inmiddels beter en verwacht dat ik ook mijn 2e bloglustrum nog ga meemaken.

In de jaren dat ik dit blog schrijf, heb ik een scala aan heftige emoties gevoeld: wanhoop, angst, boosheid, machteloosheid, verdriet, stress. Bij tijden zat ik er helemaal doorheen, met als dieptepunt de op-een-haar-na beslissing om Groningen te verlaten en te verhuizen naar veiliger oorden. Het idee om uit Groningen weg te gaan, maakte me nog verdrietiger dan ik al was. Ik wou helemaal niet weg, want ik voel me hier thuis.

Ik besloot te blijven, maar dan moest ik wel een andere manier vinden om met deze emoties om te gaan. Dat is met vallen en opstaan gelukt. Niet dat ik me nooit meer angstig, boos, machteloos, verdrietig of gestrest voel, maar ik verlies mijn evenwicht niet meer. Ik ben gaan beseffen dat we in een hemeltergend stroperig proces van vette problemen en magere oplossingen zitten. Waarin we te maken hebben met grote machten en raderen die langzaam draaien. Ik moet dus geduld hebben en ondertussen goed voor mezelf  zorgen.

Bloggen helpt mij om mijn balans te houden. Zo zal iedereen zijn/haar eigen manier hebben om overeind te blijven. Ik hoop dat we ook in 2020 onszelf en elkaar helpen om op de draad te blijven staan, net zolang tot we weer vaste grond onder onze voeten hebben.