Gisteren was de langverwachte, zeer naar gesmachte dag. De dag dat er eindelijk een veilig gasbesluit zou komen.  De dag dat er weer licht aan de horizon zou verschijnen en weer hoop in de harten van ons Groningers. Zo’n dag waarop je tegen jezelf zegt:  er gaat toch maar niets boven Nederland.

Zo’n dag dus, gisteren.

Vandaag kijk ik terug op die dag. Ik zoek in alle hoeken en gaten, binnen en buiten. Vraag aan vrienden: heb jij gisteren gezien, ben je hem tegengekomen? Niemand heeft hem gezien, niemand heeft hem gehoord. Het lijkt alsof hij helemaal niet bestaan heeft.

Het voelt alsof ik iets kwijt ben geraakt zonder het ooit te hebben gehad.