Wat ziet het er gezellig uit bij dit gezin uit Fraamklap. Hier wordt gewerkt, geleefd, gepraat en gedeeld. Ze hebben het goed samen en ze wonen prachtig. Met vrij uitzicht over het Groninger land.
Er komt een journaliste bij ze langs, Karin Sitalsing. Dat is niet toevallig, dat is zo afgesproken. Want dit gezin heeft een verhaal, het verhaal van duizenden Groningers. Aan deze tafel speelt zich een drama af, het drama van een leven in angst. Van kwijtraken wat je dierbaar is en onzekerheid over de toekomst.
Ze verwoorden het zo:
“Weg kunnen we niet. Aan de ene kant zou ik dat wel willen, heb ik geen zin meer in die dreigende onveiligheid. Tegelijkertijd hebben we hier ons sociale netwerk. Hier wonen we, hier komen we vandaan. Als we weggaan uit Groningen, zijn we geen Groningers meer”.
Deze laatste zin raakt me, dit is precies de kern van het drama. Weggaan of blijven, in beiden zit verlies. Door weg te gaan, verliezen we ons Groningerschap, door te blijven verliezen we onze veiligheid. Een onmogelijke keus, een keus die je van niemand mag vragen. Behalve van Groningers kennelijk, want hier gelden andere regels en wetten dan in de rest van Nederland. En dat is misschien wel het allergrootste drama.
Verschenen in Trouw op 27 januari jl. in de rubriek ‘Aan tafel’.
Aardbevingen in Groningen 