‘We staan hier met de pet in de hand. We kunnen al het leed uit het verleden niet wegnemen. (…) Maar we zijn wel van plan het anders te gaan doen’.
Woorden van premier Rutte bij de kabinetsreactie in Garmerwolde. Dat is makkelijke praat, dacht ik toen ik het hoorde. Pleister erop en klaar. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Leed is niet zomaar vergeten en vergeven. Leed heeft aandacht nodig, een uitlaatklep, het moet benoemd en getoond worden en er moet naar geluisterd worden. Wat Rutte probeert te doen is wegkijken van de rampzalige ervaringen van de gedupeerden van de gaswinning. Slappe excuses maken en dooorrr…
We moeten ons niet door Rutte in de luren laten leggen. We moeten ons leed serieus nemen, het er met elkaar over hebben en een manier vinden om het te verwerken. We kunnen daarbij een voorbeeld nemen aan Rotterdam, waar een toneelvoorstelling is gemaakt over de toeslagenaffaire gemaakt op basis van verhalen van gedupeerden. Het stuk bestaat uit de woorden en zinnen van de getroffenen zelf, het gaat over hún leed in hún woorden. Wekelijks hebben lotgenoten hun ervaringen gedeeld en op basis daarvan is een stuk gemaakt: Verloren onschuld.
De vorm is al voor ons bedacht, het hoeft alleen nog uitgevoerd te worden. Er is in Groningen genoeg (creatieve) power om onze eigen voorstelling te maken. Ons leed mag niet onder het tapijt geschoffeld worden, maar moet zichtbaar gemaakt, getoond op een podium zodat het voor iedereen te zien is. Of Rutte dat nou leuk vindt of niet.
Lees hier de recensie van Verloren Onschuld in de Volkskrant.
Stil leed blijft onopgemerkt, totdat iemand de stilte verbreekt. Verborgen leed blijft onzichtbaar, tot iemand de deur op een kier zet. We hebben samen de stilte verbroken, en het leed dat achter de voordeur leeft getoond. Niet achter één enkele voordeur, maar achter duizenden voordeuren. Want ook als je huis (nog) niet kapot is, leef je met angst voor de toekomst.
Aardbevingen in Groningen 