Vanochtend werd ik gebeld door een vriendin die bezorgd vroeg hoe het nu met me ging. Prompt schoten mijn tranen uit hun schuilplaats te voorschijn. Daar hadden ze zich sinds gisteren verstopt, want eerst komt de shock en daarna pas de schrik. Het huilen luchtte op, net zoals de woedende Groninger bodem moest ook ik me ontladen.

Wat de grote klap van gisteren duidelijk heeft gemaakt is: het kan zo niet langer. De afgelopen vijf jaren tonen aan dat regerend/bestuurlijk Nederland niet op kan tegen de macht van de multinationals Shell en ExxonMobil. Laten we er geen doekjes meer om winden, de olies zijn van plan Groningen tot de laatste druppel aardgas leeg te pompen.

Dat betekent dat ons leven in Groningen onveilig en angstaanjagend is en blijft. Maar daarmee is het natuurlijk niet klaar, want er bestaat ook nog zoiets als de zorgplicht van de Overheid voor haar burgers (‘De zorg van de overheid is gericht op de bewoonbaarheid van het land en de bescherming en verbetering van het leefmilieu’).

Nu de kaarten open op tafel liggen, is het onontkoombaar dat de Overheid gaat handelen. Een Overheid die zich aan zijn zorgplicht houdt regelt, om te beginnen, dat:

• Iedereen die uit Groningen weg wil met een fatsoenlijke opkoopregeling en smartegeld kan vertrekken.
• Schade direct door aannemers wordt hersteld en de rekening naar de NAM gaat. Het schadeprotocol kan de prullenmand in.
• De dividendvrijstelling voor multinationals van 1,4 miljard euro wordt overgemaakt naar het Schadefonds Groningen.
• Er een Deltaplan voor Groningen komt.

Zo, nu kan Minister Wiebes als hij woensdag in Groningen is, hier gelijk bij het kruisje tekenen.

                  X