Als bevingsblogster weten de media me regelmatig te vinden. Elke gelegenheid om aandacht te vragen voor de gasellende grijp ik met beide handen aan. Deze keer was het een journaliste van het Dagblad van het Noorden die me via Facebook om een gesprek vroeg. Uiteraard zei ik ja, ook al ben ik nu eventjes op vakantie, Groningen gaat altijd voor.

En toen begon het wachten: maandag, dinsdag, woensdag… nog steeds niets van haar gehoord. Ik weet inmiddels dat een journalist altijd haast heeft en dat als je niet heel snel reageert je kans voorbij is. Maar ik vind dat een journalist van het Dagblad van het Noorden zou moeten weten dat de ontwikkelingen in het gasdossier zich met de traagheid van een hoogbejaarde slak voortbewegen. Niet met het blote oog te zien. En dat een gesprek op woensdag daarom nog net zo actueel is als op maandag.

Maar wat een journalist van het Dagblad van het Noorden vooral hoort te weten, is dat we ons hier al jarenlang suf wachten. In haar eigen krant notabene staan bijna dagelijks interviews met Groningers die eindeloos wachten op ‘de dag dat de zon en de maan samen aan de hemel staan’.

Regel uit het lied ‘Le soleil et la lune’ van Charles Trenet: Le soleil a rendez-vous avec la lune, mais la lune n’est pas là et le soleil l’attend. 

Ik wacht niet meer.