Beste Susan,
Je neemt deze week wandelend afscheid als secretaris van het Groninger Gasberaad. Op twitter is te volgen waar je wandelt en met wie. Sandra Beckerman, Sijbrand en Richtje Nijhoff, Henk Nijboer en Herman Bröring hebben je al vergezeld. Nog drie dagen te gaan, dan ben je secretaris af.

Elke keer als ik jou in actie zag op drukbezochte bewonersbijeenkomsten slaakte ik een zucht van verlichting. Je was zo goed geïnformeerd, zo duidelijk in je visie op wat er fout ging en wat de gevolgen daarvan voor de bewoners waren. Beter dan jij kan niemand verwoorden wat er mis gaat in Groningen.

Als er weer eens beloftes verbroken werden (heel recent: de gaswinning die per 2022 zou stoppen, stopt toch niet), waarvan ik regelmatig dacht: dit kan toch niet, dit mag toch niet of ben ik nou gek? liet jij in de media van je horen. “Dit klopt niet, dit moet anders“ zei je dan en deed gelijk suggesties ter verbetering. Daarmee bewaakte je de normaliteit: hoe het hóórt te gaan in een rechtstaat en liet je ons gedupeerden weten dat we geen zeurders waren, maar in ons recht stonden met onze klachten, protesten en boze brieven.

Je zat aan tafel met ambtenaren, bestuurders en politici. Mensen waar je als individuele gedupeerde moeilijk toegang tot krijgt en als je die toegang wel krijgt, kunnen ze niets voor je doen: “want ook wij hebben geen invloed op wat er in Den Haag besloten wordt”. Om moedeloos van te worden. Dat jij hier ook moedeloos van bent geworden begrijp ik helemaal. Als secretaris van het Groninger Gasberaad zat je in een positie met invloed, maar het logge bureaucratische monster dat van de afhandeling van de mijnbouwschade gemaakt is, sluit elke invloed van buiten uit. NAM en Staat hebben er ondoordringbare hekken omheen gezet. Hekken waar niemand doorheen kan. Ook jij niet.

Je hebt als een leeuwin voor ons geknokt. Jij hebt alles gedaan wat in jouw macht lag. Je hebt zeven jaar gestreden, je hebt laten zien dat we in Groningen niet gek zijn, dat er niet met ons te spotten valt. Je hebt het beste van jezelf gegeven. Meer kan je niet doen, meer hoef je ook niet te doen. Ooit zal duidelijk worden wat hier allemaal misgegaan is en wie daarvoor verantwoordelijk zijn. En dan zeggen ze in Den Haag: “Susan Top had helemaal gelijk, hadden we maar naar haar geluisterd”.

Susan, dank je wel voor je inzet, je betrokkenheid én petje af voor je moedige besluit om te stoppen. Genoeg is genoeg. Ik wens je (na uitgerust te zijn…) een nieuwe baan toe waarin je wél invloed hebt, want met zo’n topvrouw als jij mogen ze hun handen dichtknijpen.

Bekijk hier het afscheidsinterview met Susan Top op RTVNoord