Op vakantie in een land zonder aardbevingen. Zo’n land dat Nederland ook eens was. Tot de helft van de vorige eeuw. Toen de uitbuiting van Groningen begon.

Ik ben hier nu een dag of tien en heb nog geen trilling of beving gezien. En dat voelt raar, heel raar. Waar blijven ze nu, wanneer komt er weer een?
Die klap in de verte misschien? Oh nee, dat is Frans onweer.
Ik ben hier te kort om werkelijk te beseffen dat de aarde hier niet beeft. Ik merk nu hoe de bevingen deel van mijn dagelijks leven geworden zijn. Ze zijn altijd bij me, waar ik ook ben.

Vluchten kan niet meer, ik zou niet weten waar naartoe.