Groningen wordt genoemd in het net verschenen coalitieakkoord. Het stelt niet veel voor wat er staat. Het komt neer op vage woorden als: verbetering en versnelling van schadeafhandeling; spoedig perspectief bieden en ruimhartigere afronding van versterkingsoperatie. Woorden die we al vaak gehoord hebben, maar die nooit in daden zijn omgezet.

En zo blijven we gevangen in een boot zonder riemen, zonder reddingsmiddelen, zonder vast land in zicht. Veel mensen zijn al overboord gevallen, gewond, getraumatiseerd. Den Haag trekt zich er weinig van aan. Ook de provincie Groningen en de gemeentes blinken niet uit in bezorgdheid over de situatie waarin hun bewoners zich bevinden.

Het is de hoogste tijd dat dit verandert. Het is klip en klaar dat de aardbevingen nog jaren door zullen gaan én het is overduidelijk dat het leed dat hier is aangericht zijn weerga niet kent.

Er moet nu eindelijk eens echt naar ons geluisterd worden. Ons leed moet begrepen en erkend worden. We moeten zeggenschap krijgen over onze levens en onze toekomst. We moeten kunnen meedenken en meebeslissen over wat er moet gebeuren. Zodat onze problemen adequaat en zonder juridisch geneuzel opgelost gaan worden.

Wie geeft ons de riemen waarmee we de koers van de boot kunnen bepalen? Op weg naar een toekomst waarin we weer veilig zijn, weer kunnen lachen, genieten van ons prachtige Groningerland en… weer blij zijn met onze bestuurders.

Wie, oh wie?