Vijf jaar geleden, 16 augustus 2012, is het licht uitgegaan in Groningen. Sindsdien is het donker, pikkedonker. Op de tast zoeken we onze weg in huizen die langzaam inzakken. Elke deur die we openen leidt naar een blinde muur, er is nergens meer een uitgang te vinden. We zitten gevangen in de klauwen van bloedbroeders NAM & Rijksoverheid.

Vijf jaar geleden, 16 augustus 2012, vond in het Groningse dorpje Huizinge de ‘Grote Klap’ plaats. Bám, een aardbeving van 3.6 op de schaal van Richter. Zo’n goeie hadden we nog niet gehad. Het was het begin van een tsunami van aardbevingen, bodemverzakkingen, onderzoeken, protocollen, schademeldingen en vooral schadeafwijzingen.

Vandaag, 16 augustus 2017, kijk ik terug op vijf donkere jaren en vrees ik de jaren die komen gaan. Ik ben ervan overtuigd dat, als er niet ingegrepen wordt, het Groningse aardgas tot de laatste druppel opgepompt gaat worden. Koste wat het ons, bewoners van het ooit-prachtige Groningen, kost. Dankzij de bloedbroeders die geen maat weten te houden, staat er ook geen maat op de vernieling van onze levens en onze toekomst. We zijn vogelvrij.

Ben ik te pessimistisch? Ik ben bang van niet. Want de NAM gaat pas op afstand nádat ze een nieuw schadeprotocol gemaakt hebben, niet ervóór. En binnenkort start het zoveelste onderzoek naar de impact van aardbevingen op ons woonplezier. Een grap? Nee, was het maar zo, dan hadden we hier tenminste nog wat te lachen.

’t Het nog nooit, nog nooit zo donker west
Of ’t wer altied wel weer licht

zingt onze Groningse bard Ede Staal. Ik hoop dat het geen vijf jaar meer hoeft te duren voor het weer licht wordt.

 

Meer lezen over de ‘Grote Klap’:
Goos de Boer: Vijf jaar na de klap Huizinge: waar gaat het mis?
Johan de Veer in DvhN: De schok die al vijf jaar duurt
Milo van Bokkum in NRC: De dreun in Groningen waarvan het land wakker werd
Groningse klokken luiden voor Huizinge