Ik ontkom er niet aan, schrijven over de Parlementaire enquête gaswinning Groningen. Als je al bijna 8 jaar blogt over de gaswinning en alle gevolgen van dien, kun je niet je mond houden als er eindelijk onderzocht wordt wat er in achterkamertjes, via weggegooide sms-jes en vergeten herinneringen allemaal bekokstoofd is. Over onze ruggen, laat dat duidelijk zijn.
Gisteren was de eerste dag van de openbare verhoren en wat een startdag was het. Om 17.00 uur hing ik uitgeput in de touwen. De emoties van Sijbrand Nijhoff en Susan Top hadden me de das omgedaan. Niet omdat ik niet tegen emoties kan, maar omdat het ook míjn emoties zijn.
Blog na blog heb ik volgeschreven met precies dát wat Sijbrand en Susan benoemden. De onmacht die ik voelde als ik 15 maanden moest wachten op het zoveelste schaderapport. De angst als het dak weer eens boven mijn hoofd kraakte en de vloer golfde. De woede bij de zoveelste zinloze informatiebijeenkomst waar bestuurders gebakken lucht verkochten. En dat jaar na jaar na jaar.
Ik ben blij dat de parlementaire enquête begonnen is, maar man oh man wat zie ik op tegen al die verhoren.
Beste Susan, Je neemt deze week wandelend afscheid als secretaris van het Groninger Gasberaad. Op twitter is te volgen waar je wandelt en met wie. Sandra Beckerman, Sijbrand en Richtje Nijhoff, Henk Nijboer en Herman Bröring hebben je al vergezeld. Nog drie dagen te gaan, dan ben je secretaris af.
Elke keer als ik jou in actie zag op drukbezochte bewonersbijeenkomsten slaakte ik een zucht van verlichting. Je was zo goed geïnformeerd, zo duidelijk in je visie op wat er fout ging en wat de gevolgen daarvan voor de bewoners waren. Beter dan jij kan niemand verwoorden wat er mis gaat in Groningen.
Als er weer eens beloftes verbroken werden (heel recent: de gaswinning die per 2022 zou stoppen, stopt toch niet), waarvan ik regelmatig dacht: dit kan toch niet, dit mag toch niet of ben ik nou gek? liet jij in de media van je horen. “Dit klopt niet, dit moet anders“ zei je dan en deed gelijk suggesties ter verbetering. Daarmee bewaakte je de normaliteit: hoe het hóórt te gaan in een rechtstaat en liet je ons gedupeerden weten dat we geen zeurders waren, maar in ons recht stonden met onze klachten, protesten en boze brieven.
Je zat aan tafel met ambtenaren, bestuurders en politici. Mensen waar je als individuele gedupeerde moeilijk toegang tot krijgt en als je die toegang wel krijgt, kunnen ze niets voor je doen: “want ook wij hebben geen invloed op wat er in Den Haag besloten wordt”. Om moedeloos van te worden. Dat jij hier ook moedeloos van bent geworden begrijp ik helemaal. Als secretaris van het Groninger Gasberaad zat je in een positie met invloed, maar het logge bureaucratische monster dat van de afhandeling van de mijnbouwschade gemaakt is, sluit elke invloed van buiten uit. NAM en Staat hebben er ondoordringbare hekken omheen gezet. Hekken waar niemand doorheen kan. Ook jij niet.
Je hebt als een leeuwin voor ons geknokt. Jij hebt alles gedaan wat in jouw macht lag. Je hebt zeven jaar gestreden, je hebt laten zien dat we in Groningen niet gek zijn, dat er niet met ons te spotten valt. Je hebt het beste van jezelf gegeven. Meer kan je niet doen, meer hoef je ook niet te doen. Ooit zal duidelijk worden wat hier allemaal misgegaan is en wie daarvoor verantwoordelijk zijn. En dan zeggen ze in Den Haag: “Susan Top had helemaal gelijk, hadden we maar naar haar geluisterd”.
Susan, dank je wel voor je inzet, je betrokkenheid én petje af voor je moedige besluit om te stoppen. Genoeg is genoeg. Ik wens je (na uitgerust te zijn…) een nieuwe baan toe waarin je wél invloed hebt, want met zo’n topvrouw als jij mogen ze hun handen dichtknijpen.
Bekijk hier het afscheidsinterview met Susan Top op RTVNoord
Aardbevingen in Groningen 