De lezer die dit blog al wat langer volgt, is het misschien al opgevallen dat de frequentie van mijn blogs niet meer is wat het geweest is. Ik zou hier het liefst schrijven dat dat komt omdat het in Groningen goed gekomen is, dat ik niets meer te klagen heb en ik mijn onbezorgde leventje weer opgepakt heb.

Niets is minder waar. Ik schrijf minder omdat de ‘toestand in Groningen’ (heel Nederland weet wat hiermee bedoeld wordt), niet meer te beschrijven is. Ik heb al mijn woorden opgebruikt om de ernst van de ‘toestand’ weer te geven. Ik kan mezelf alleen nog maar herhalen. We leven hier in Groningen als hamsters die opgesloten zitten in hun tredmolen en geen kant meer op kunnen. Nog even en we vallen er dood bij neer.

Ik ben aan het einde van mijn woorden en doe er even het zwijgen toe. Niet voor lang, maar wel voor een tijdje, dat is voor míjn toestand het beste. De Fransen zeggen het zo mooi: reculer pour mieux sauter: je terugtrekken om beter te kunnen springen.

A bientôt, tot later.