En weer heeft de NAM een complexe schade met een schikking afgekocht. En weer is er geheimhouding opgelegd. Nu bij een gedupeerde die in de media vaak van zich heeft laten horen. Zich stevig en overtuigend heeft uitgesproken over de schrijnende aardbevingsellende in Groningen. Een boegbeeld voor veel Groningers, in ieder geval voor mij.

Ik ben ervan van slag. Teleurgesteld en boos. Dit kun je niet maken, is mijn eerste reactie. Uitgerekend jij gaat akkoord met zwijgplicht, ook al is die gedeeltelijk. Jij die zich hier altijd fel tegen uitsprak.

Alhoewel, misschien zou ik het zelf ook doen als mijn huis in puin ligt en ik al 3 jaar aan het strijden ben met de NAM. Misschien zou ik zelf ook akkoord gaan met zwijgplicht, anders krijg ik mijn geld niet. Maar toch, maar toch.

Nachtje erover geslapen. Klopt het wel dat ik boos ben op de gedupeerde? Boos op de muis die onder de poot van de olifant terecht is gekomen. Ooit een muis gezien die dat overleeft? Ooit een olifant gezien die op het laatst zijn poot weer optilt?

Misschien hoopte ik stiekem dat deze muis sterker was dan de olifant. Een supermuis. Een sprookjesmuis. Een muis die niet bestaat.

De NAM is de rücksichtsloze olifant die de ene na de andere
Groninger verplettert. Door een schikking te treffen en geheimhouding te eisen.

Ik ben teleurgesteld, boos en woedend op de olifant. En ik leef mee met de gedupeerde, want in dit drama zijn we allemaal de muis.