Deze vraag krijg ik regelmatig. En elke keer val ik weer stil. Hoe kun je dit vragen aan iemand die midden in het gaswinningsgebied woont. Midden op de gasbel die Nederland zo rijk gemaakt heeft en Groningen zo arm. Natuurlijk heb ik wel eens een aardbeving gevoeld, niet één maar een heleboel. En ik heb er veel meegemaakt die ik niet gevoeld heb, maar die er wel waren.

Eigenlijk doet het er niet toe hoe een aardbeving voelt, netzomin als hoe een storm voelt. Waar het om gaat is wat de gevolgen zijn van die aardbeving of die storm.

Gelukkig wordt de vraag naar de gevolgen ook wel eens gesteld. Dan vertel ik over hoe het onder je huid kruipt om te leven in onzekerheid en onveiligheid. Hoe onverteerbaar het is dat dit door het handelen van mensen komt. Dat de gaswinning in Groningen één groot experiment is, waar we als bewoners de ongevraagde proefpersonen in zijn. Dan valt mijn gesprekspartner langzaam stil en zegt: ik wist niet dat het zo erg is.

Ja, zo erg is het. Een aardbeving duurt maar een paar seconden, de gevolgen duren jaren en jaren. Tot ver na het einde van de gaswinning gaan de bevingen door, met alle ellende  van dien. Ik zal het niet meer meemaken dat de rust en de veiligheid in Groningen is teruggekeerd. Daarom is de vraag die ik mezelf het vaakst stel: hoe leef ik met de gevolgen en hou ik toch plezier in mijn leven?

Ik hoop in 2017 het antwoord te vinden.