Ik probeer een blog te schrijven over de zware aardbeving van 3.6 Richter in Huizinge op 16 augustus 2012. Ik wil schrijven over hoe laks, onzorgvuldig en onbegrijpelijk traag de overheid omgaat met de gevolgen van de decennialange gaswinning in Groningen. Huizinge 2012 was de eerste noch de laatste zware aardbeving.

Ik wil schrijven over hoe je moet bedelen, knokken en foeteren om te krijgen waar je recht op hebt. En hoe je het dan níet krijgt. Over hoe erg het is dat je zoveel energie kwijt bent aan iets waar je part nog deel aan hebt. Waar je helemaal niet mee bezig wil zijn. Je wil je schade gerepareerd hebben, je wil je huis versterkt, je wil serieus genomen worden, je wil behandeld worden als een mens, niet als een dossiernummer.

Ik wil schrijven over hoe we gevangen zitten in een oerwoud van regels en richtlijnen, die niets meer te maken hebben met onze dagelijkse realiteit. In Groningen heerst een dictatuur van protocollen, bedacht aan Haagse tekentafels. De manier waarop er omgegaan wordt met de versterking van onze huizen is maar één voorbeeld ervan. Er zijn er nog veel en veel meer.

Maar eigenlijk wil ik helemaal geen blog schrijven over acht jaar na Huizinge. Ik wil het er helemaal niet meer over hebben. Want het is om te huilen, gillend gek van te worden, moedeloos, kwaad, ziedend, misselijk, ziek, overspannen, wanhopig…

Ik wil dat er een einde komt aan deze dictatuur. Ik wil weer net zo kunnen leven als de rest van Nederland. Dat is wat ik wil. Ik wil mijn leven terug.

Lees ook:
Acht jaar na Huizinge: gaskraan gaat dicht, maar problemen zijn niet opgelost. 
Acht jaar na de aardbeving in Huizinge is wanhoop nog steeds dichterbij dan hoop
Na de beving volgden beloftes – en toen uitstel