Ik woon nu zeven jaar in de gasregio, ook wel gaskolonie of gaswingewest genoemd. In die zeven jaar heb ik tientallen bevingen meegemaakt. Hoe gek het ook klinkt, je went eraan, behalve als ze je huis vervaarlijk doen kraken en de vloeren golven alsof het zeewater is. Of je wilt of niet, er treedt een soort aardbevingsgewenning op. Anders is het ook niet vol te houden trouwens.

Maar er gebeurt ook iets anders, merk ik nu ik een weekend in Middelburg ben. Ik zoek naar scheuren in de muren, naar boze posters achter de ramen, en naar dichtgetimmerde panden, maar ik vind ze niet. Niemand heeft het over de gaswinning, niemand heeft gasbevingsschade.

Ik bevind me in de wereld zoals hij hoort te zijn. En ik kan er niets mee, ik herken hem niet meer, ik ben ervan vervreemd. De normale wereld waar de huizen stevig staan en de bewoners met respect behandeld worden, staat ver af van mijn leven in Groningen.

Ik kan me niet meer voorstellen hoe het is te leven als een Middelburger in Nederland. Voor mij is onveiligheid, onzekerheid en rechteloosheid de normaalste zaak van de wereld geworden. En dat maakt me droef.